Jąkanie się to wbrew opinii, choroba. Dotyczy zarówno dzieci, jak i dorosłych, jest schorzeniem nabytym, aczkolwiek może być spowodowane wrodzoną wadą, genetycznym uwarunkowaniem, czyniąc chorobę pierwotną. Jąkanie często budzi w chorych frustrację, a także powoduje kompleksy utrudniając normalne funkcjonowanie w życiu, zwłaszcza dorosłym. Zaburzenie mowy polega na powtórzeniach pojedynczych głosek, sylab, słów albo nawet części zdań, ale także przeciąganiu głosek, blokowaniu się w trakcie wypowiedzi, nagminnym poprawianiu, oraz nierytmicznej mowie, unikaniu trudnych słów i zastępowaniu ich innymi. Przebieg choroby ma charakter sinusoidalny przebieg, gdyż rozpoznaje się sytuacje, kiedy osoba jąkająca się mówi prawidłowo i płynnie (recytując wiersz, w samotności, lub gdy śpiewa), czasami znów jąkanie nasila się, co może wynikać ze złego samopoczucia, słabej znajomości tematu rozmowy lub zbyt wielkiego zaangażowania emocjonalnego. W terapii istotne znaczenie ma pomoc psychologa oraz zbudowanie pewności siebie. Jąkanie u dziecka nie przesądza, że problem będzie dotyczył danej osoby w dorosłości nawracając, jednak ujawnia skłonność do tego zaburzenia, które może uaktywnić się ponownie w okresie dojrzewania lub po głębokich przeżyciach emocjonalnych, urazach psychicznych itp. Determinacja do zmian daje pozytywne rokowania w zakresie eliminacji zaburzenia, które w dużej mierze ma podłoże psychiczne (logofobia-strach przed mówieniem, unikanie kontaktów i wypowiedzi).